به گزارش نامه، نام ماههای قمری از دوره جاهلیت به اسلام رسیده است. این ماهها سابقه تاریخی طولانی دارند و مربوط به زمان حضرت ابراهیم(ع) و منسوب به دین حنیف ابراهیمی هستند و هر یک از این اسامی معنی خاصی دارند..........
علت نامگذاری ماه های قمری
نامگذاری ماههای قمری علاوه بر ریشه شرعی و مذهبی، ریشه لغوی هم دارد که نامگذاری آن مربوط به دوران حضرت ابراهیم(ع) است.
به گزارش نامه، نام ماههای قمری از دوره جاهلیت به اسلام رسیده است. این ماهها سابقه تاریخی طولانی دارند و مربوط به زمان حضرت ابراهیم(ع) و منسوب به دین حنیف ابراهیمی هستند و هر یک از این اسامی معنی خاصی دارند.
آنچه در زیر میخوانید توضیحات مرکز مطالعات و پاسخگویی به شبهات درباره نام ماههای قمری است که بیشتر ریشه معنایی دارد تا شرعی و اسلامی:
محرم: اثنای این ماه جنگ و غارت حرام بود.
صفر: در این ماه بازارهایی در یمن به پا میشد که آن را صفری مینامیدند و از آنجا آذوقه میگرفتند و هر که به بازار نمیرسید از گرسنگی هلاک میشد. همچنین در اثنای این ماه شهرها از مردم خالی میشد که مردم آنجا برای جنگ بیرون میرفتند و معنی را از «صِفر» به معنی «خالی» گرفتهاند.
ربیع الاول و ربیع الثانی: عرب در این وقت با بهار و رویش گیاهان و شکفتن شکوفهها مواجه بوده است.
جمادی الاول و جمادی الثانی: در وقت نامگذاری این دو ماه آب یخ میبسته است زیرا اعرابی که تازه میخواستند برای ماهها نامگذاری کنند نمیدانستند که زمان گرما و سرما در گردش سال و ماه قمری تغییر مییابد.
رجب: اعراب از این ماه بیمناک بودند و رجب به معنی بیم داشتن است.
شعبان: در این ماه اعراب از یکدیگر جدا میشدند و به جستجوی غارت میرفتهاند. شعبان و انشعاب از یک ریشهاند.
رمضان: به مناسبت آنکه در وقت تسمیه ماهها زمین از شدت گرما تفدیده بود و «رمضا» به معنی شدت گرماست. از آنجا که رمضان یکی از ماههایی است که در قرآن توسط خداوند ذکر شده است، روانیست که بگوییم رمضان، بلکه باید گفت «ماه رمضان».
شوال: به مناسبت آنکه در اثنای آن شتر دم خود را از شدت شهوت بلند میکرد و شول به معنی بلند کردن است.
ذوالقعده: در اثنای این ماه اعراب از جنگ و غارت فرو مینشستند. قعده از قعود به معنای نشستن است.
ذوالحجه: این ماه را به مناسبت اینکه حج در اثنای آن انجام میشد، اینگونه نامیده اند.
لازم به توضیح است درباره علت نامگذاری توضیحات شرعی و اسلامی نیز وجود دارد.